Dag Pap,
In je hoofd had je de dingen een plaats gegeven en vanaf nu
is de weg vooruit… Tijd om ook dat
bouwafval zijn plaats te geven: het containerpark… Maar in plaats van het containerpark, vertrok
je onverwachts naar de Hemel. Wie had
dat nu kunnen denken ? Ik alleszins
niet. En kun je me daar horen, in de hemel ? Kun je deze blog lezen ? Is daar wel internet of is dat daar niet
nodig ? Bestaat de Hemel wel ? Jij kunt het weten, want jij bent er geweest… Maar goed, alle gekheid op een stokje: vandaag
is het twee jaar geleden, wat gaat de tijd toch snel, maar we zijn je niet
vergeten, Pap… Je foto staat nog steeds
op onze receptiebalie, naast je doodsbrief, maar die ga ik nu wel stilaan
klasseren. De urne met je as staat nog steeds in mijn
bureau en je gouden halsketting hangt er nog steeds over… Inez vond dit in het begin griezelig, maar ze
is het intussen al gewoon, denk ik… Je
zult er toch niet uitkomen hé, of wel ? We
praten nog geregeld over jou, ook met de kinderen, …
En de storm ? Die is
gaan liggen… en nu is de tijd gekomen om
de ravage op te meten en het puin te ruimen…
en weg te brengen naar het containerpark… terug dat containerpark…
En wat met het verhaal ?
Denk je dat er mensen zijn die iets zouden hebben aan het verhaal ? Denk je dat het mogelijk is om het verhaal te
brengen op een waardevolle manier, met respect voor de waarheid en niets dan de
waarheid ? Ongetwijfeld heb je al wat
contacten gelegd met de grote jongens hierboven… Kun je hen eens vragen om een extra oogje in
het zeil te houden… Wit is wit en zwart
is zwart, dat kan toch niet moeilijk zijn hé ?
Ik hou je wel op de hoogte !
