Mijn briefje voorgelezen in de kerk

Dag Pap,

Ik heb een briefje gemaakt om voor te lezen in de kerk.  Dat ik een briefje gemaakt heb, zul je wel logisch vinden; andersom zou je immers hetzelfde gedaan hebben.  Gelukkig is het niet andersom, ouders behoren nu eenmaal eerder te gaan dan kinderen...  Maar natuurlijk is het veel te vroeg.  Je was 66, vier jaar ouder dan jouw vader, die er maar 62 geworden was, …  Vier jaar extra dus, want ergens dacht je altijd dat je maar zo oud zou geworden zijn…  Je kon over doodgaan zo gewoon praten en ja natuurlijk,…  iedereen overkomt het wel eens…

Maar nu mijn briefje:  waarover moet ik het allemaal hebben ?  Her en der is al geopperd om het vooral kort te houden; iets wat jij waarschijnlijk ook direct zou zeggen, en zeker niet proberen om grappig te doen, …want dat komt niet goed over.  Maar je bent er niet meer, en ik doe het dus op mijn manier: lang, …  en met af en toe een kwinkslag …

Waar jij kwam, werd plezier gemaakt .  Je hield van feesten en iedere gelegenheid was goed om een feest te geven.  Ik denk aan de personeelsfeesten, feestje omdat ik afzwaaide van school of vanuit het leger, feestje omdat een goeie zaak gerealiseerd was, eindejaarsfeestjes, barbecues in de zomer, met z’n allen naar Molenheide of de Ardennen.  Bij je afscheid van de garage nam je iedereen mee naar Lanzarote…  Toen je 60 werd nam je je drie kinderen mee naar Mallorca… Het feestje voor ons Rachel, de eerste die bij ons op pensioen is gegaan, het feestje toen we terugkwamen van de rally in Tunesië,… en er zullen er nog wel geweest zijn…  Al die feestjes zullen je wel wat gekost hebben, maar het was een lach, een traan en geweldig tof voor iedereen om op terug te kijken. 

Bij leven is een overvloed aan plezier precies iets om je schuldig over te voelen.  Maar als je dan dood bent, denkt iedereen, … nog goed dat hij zoveel plezier heeft gemaakt.  Ward zou zeggen: “De weireld zit ôrig in makoir” (op zijn Kieldrechts)

Maar  je kon ook troosten als de beste...  Toen ik in een ver verleden hartzeer had van mijn lief die me had laten zitten, had je compassie met mij en je stelde me voor om er eens helemaal alleen op uit te trekken met de moto.  Je gaf me zadeltassen en vroeg Guido om een frame voor de moto te maken om de tassen aan te hangen.  Mijn eenzame bezinning bracht me naar Bretagne en ik was een ander mens toen ik terugkwam.  En jij blij dat ik weer gelukkig was en alles weer op een rijtje had.  Toen ik na een week terug in zak en as zat en moest toegeven dat mijn ex lief was meegegaan naar Bretagne en me naderhand opnieuw had laten zitten, … denk ik dat je me een stom kieken vond.  Maar je zei niet “ik heb  het je toch gezegd” maar je troostte me gewoon.  Bedankt daarvoor…

Je hield ervan om je dierbaren te verrassen…  Ik denk aan onze huwelijksreis die je me cadeau gaf op onze trouwdag; wij dus vroeger weg op het feest en naar Eilat in Israel.  Intussen weten we dat je Israël beter niet bezoekt in putteke zomer, …maar de bedoeling was goed…  Toen je hoorde dat onze Louis zonder kleine wieltjes kon fietsen, bood je spontaan je oude koersstuur aan,…  dat stuur was bijna zo groot als zijne fiets.  Kerststalletje nodig ?  Ik heb er nog eentje, vloertapijt ?  ik breng het wel … ‘k heb nog een mooie zetel staan voor op je bureau, …  Een moto zou er nimmer of nooit komen maar op een zekere oudejaarsavond stond de knapste moto van de wereld bij de’n Dirk van De Sylveren Harynck in zijn garage voor mij.  Het grootste plezier terug voor jou was een simpel telefoontje “alles gaat goed, ‘k ben gezond, de zaken gaan ok, alles draait, met de kindjes alles kits” en vooral het tonen van respect vond je belangrijk.  Respect voor jou natuurlijk, maar vooral voor Jeaninne, dat vond je nog belangrijker.  Uiteraard heb ik vandaag het gevoel dat ik je veel te weinig van dat alles heb gegeven, terwijl respect  eigenlijk helemaal niet duur is… 

Ben ik je nu het meest genegen omwille van de cadeaus die je me gaf, de faciliteiten die je me verleende, de momenten dat je me hielp of omwille van je troostende woorden toen ik in de put zat ?  Nee pap, het zat dieper, en dieper dan dat ik je ooit gezegd had. 

Toen we begin dit schooljaar onze kinderen naar school brachten, vertelde de directrice dat het thema voor dit schooljaar “klimop” was.  Klimop gaat over opklimmen, ieder met zijn talenten, iedereen is wel knap met iets…  toen ik dit vorig jaar in september hoorde, moest ik aan jou denken, echt waar…

Op een moment in mijn leven lang geleden schortte er iets aan mijn zelfbeeld.  Ik vond mezelf klein, nutteloos, onhandig, lomp, lui, niet de knapste, …  maar jij hebt dat gerepareerd, toen je me zei dat je me graag zag voor wie ik was, dat iedereen voor- en nadelen heeft, dat iedereen talenten heeft, …  ik was een rups en jij maakte toen een vlinder van mij.

Wat ik dus bedoel: Waar was jij knap in ? 

Ik denk in “gewoon mens zijn”.  Je respecteerde iedereen als mens en elk in zijn verscheidenheid.  Je zag altijd en overal wel iets goed.  Je werd vriend genoemd door prinsen en daklozen, homo’s en hetero’s, blanken en zwarten,  rijk en arm,…  Je aanvaardde iedereen als mens.  Da’s een hele mooie eigenschap… 

Maakt dit jou dan een Superman ?  En zo ja, wie is die superman ?

Superman is die knappe kerel in zijn spannende blauwe overall die altijd en overal in de buurt was waar de nood het hoogst was, hij liet nooit steken vallen, zei altijd het juiste  op precies het  juiste moment.  Je kon hem geen pijn doen en hij deed werkelijk alles met de glimlach, zonder zich moe of vuil te maken. 

Maar achter superman zaten regisseurs, schrijvers, stuntmannen, speciale effecten…  Zo  wordt het natuurlijk iets gemakkelijker.  Als de opname gedaan was, deed superman zijn pakske uit  en deed wat mensen doen na een dag werken…  een douchke pakken, boekske lezen, pintje drinken, wat relaxen,…

Pap was dan ook geen superman…  Hij was gewoon een mens in al zijn facetten, met voordelen en met nadelen.  In zijn rugzak zaten dingen waarvoor hij zich schuldig voelde, mensen die hij pijn had gedaan.  Hij maakte nog altijd fouten … hij deed soms dingen waar je van dacht ???  maar de bedoeling was altijd goed.  Hij werd niet altijd goed begrepen,  maar hij legde het ook niet altijd even goed uit.  Zo gaat dat nu eenmaal met mensen, waar mensen zijn, wordt gemenst… 

Pap, je bent er nu niet meer…  we moeten het doen met de dingen die je ons gegeven hebt en ieder moet voor zichzelf uitmaken wat dat betekent.  Ik hou enorm veel van jou met je grote, en met je kleine kantjes en ik vraag aan iedereen om de goede herinneringen te koesteren en over jou te spreken met respect. 

Pap, ik hoop dat je kan leven met dit briefje…  Dit laatste bij wijze van spreken natuurlijk.  Ik wens je goede reis… doe de groeten aan bon en drink ginder boven maar een whisky’tje, nu kan dat geen kwaad meer !!

Jo